Blog #1: De wekker gaat af
BLOG #1: De wekker gaat af. Ik heb zin om te gaan, op naar het front. Hup mijn bed uit, ik begin te kreunen, het lukt weer eens niet. Het is weer zo’n dag…. Gelukkig gister weer een voorraadje nieuwe pijnstillers gekocht dus ik weet dat het uiteindelijk wel goedkomt. De autorit naar de teststraat geeft op een of andere manier altijd weer verlichting. Is het de zithouding of de adrenaline die door mijn lijf giert? Ik weet het niet, maar zodra ik mijn beschermende kleding, mondkapje en scherm opzet voel ik niets anders dan kracht. Kracht om samen met mijn collega’s weer de hele dag Covid-19 testen af te nemen. De werkomstandigheden zijn zo optimaal mogelijk gemaakt, maar voor een ex-herniapatiënt die behept is met de genen van voorouders met kreupele ruggetjes, blijft het pittig. Uren achter elkaar staan, veel draaibewegingen en vooroverbuigen valt niet mee. Maar ik ga gewoon vrolijk en stel de mensen op hun gemak waarna ik een wattenstaafje in de neus en keel steek, 3 tellen draaien, zo weer eentje klaar. Zodra ik thuis ben voel ik mijn rug flink en neem ik me voor weer mijn rugoefeningen te doen. Goed losmaken, soepel houden, rug- en buikspieren versterken… tuurlijk. Ja, voor twee dagen en dan vergeet ik het weer, al dan niet expres. Hoeveel pijn ik ook heb, ik krijg mezelf slecht gemotiveerd om weer op de skippybal te gaan zitten of mijn gymmatje uit te rollen. Ik heb ontdekt dat wandelen ook goed werkt, dus doe ik dat. Maar wandelen doe ik het liefst door het bos op onverharde paden of op het strand en ja, dat is dan weer minder handig voor mijn rug. Eigenlijk vind ik mijn rug stom. Ik wil een ‘gewone rug’ zonder dat ik daar extra moeite voor hoef te doen. Gewoon een wasmandje optillen, gewoon wandelen, gewoon stukjes rennen, gewoon opstaan zonder rugpijn. Menig arts en therapeut heeft mijn rug al betast, beoordeeld, gekneed, beprikt, gekraakt, getraind, gescand, gefotografeerd en geopereerd. Ieder in de overtuiging dat hun behandelwijze dé verlichting zou gaan brengen. Inmiddels ben ik er klaar mee, ik wil niet meer in mijn onderbroek staan in een behandelkamer met tl verlichting en grote spiegels, ik wil niet meer op een skippybal rondjes draaien met mijn kont in een oefenzaal vol met andere patiënten. Ik wil niet meer horen dat er eigenlijk weinig aan me lijkt te mankeren maar dat het wellicht komt door teveel stress. Maar wat ik ook niet wil is mijn collega’s in de steek laten omdat ik niet meer op mijn benen kan blijven staan tijdens ons werk, juist nu heb ik mijn rug harder nodig dan anders.
